ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ 1757-1798 Ντοκιμαντέρ

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ Ντοκιμαντέρ του Γιώργου Λάγδαρη με τίτλο «Ρήγας Βελεστινλής 1757-1798», με θέμα τη ζωή του Ρήγα, από τη γέννηση ως το μαρτυρικό του θάνατο. Η έρευνα και το κείμενο έγιναν από το Δημήτρη Καραμπερόπουλο, η αφήγηση από το Σταύρο Μαβίδη , ενώ η μουσική γράφτηκε από τον Ανδρέα Κατσιγιάννη. Την ίδια χρονιά (2007), η μουσική της ταινίας κυκλοφόρησε και σε cd με τίτλο « Ήθελε να 'ναι ελεύθερος » και εννέα οργανικά θέματα:

https://www.youtube.com/watch?v=klZsouta-W8 

          Πορεία προς το μέτωπο( Άξιον Εστί ) -- Οδυσσέας Ελύτης

Αφήγηση: Μάνος Κατράκης

Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο. Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αερόπλανα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ’χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως. Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήπτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα […] Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε, απ’ τ’ άλλο μέρος να ’ρχονται, οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα. Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι. «Όι όι, μάνα μου», «όι όι, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ’λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου. Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς. Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες.

https://www.youtube.com/watch?v=0wGT70x5B_w&feature=youtu.be&fbclid=IwAR0EGoDP19RYJWHz1kN4N7d938cC9RRMpB8IdHSPhqju2srddg-kCWAu1Nw 

Χρονικό 28ης Οκτωβρίου 1940, Κατοχή, Αντίσταση, Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος

https://anoixtosxoleio.weebly.com/28eta-omicronkappatauomegabetarho943omicronupsilon.html 

 

Έπος 1940 - 1944

28η Οκτωβρίου 1940

https://sway.office.com/vG2CLM11wqR0fATX?ref=Link&fbclid=IwAR0r89xNgQzn44___xsuk1QMYCwG2ZBXgtubxAhnFRrAQ-CVRx0mWBNkKyQ

ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΓΕΦΥΡΙ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΚΟΜΨΑΤΟ ΤΟΥ  ΝΟΜΟΥ ΡΟΔΟΠΗΣ.

 

                                   Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΩΡΑΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ

Πέντε γάμοι, αρκετά παιδιά, δύο πόλεμοι και μια ενδιαφέρουσα μεταθανάτια ζωή. Η πανέμορφη κόρη του Τυνδάρεω έδειχνε από μικρή τι θα προκαλούσε....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-kafti-zoi-tis-oreas-elenis-tou-menelaou-12-chronon-tin-eklepse-o-xadeflos-tis-ke-stin-tria-ekane-pente-pedia/

http://www.mixanitouxronou.gr/i-kafti-zoi-tis-oreas-elenis-tou-menelaou-12-chronon-tin-eklepse-o-xadeflos-tis-ke-stin-tria-ekane-pente-pedia/?fbclid=IwAR0fBbh6aiFI3XaVI1hBEqpd4Ouq0-sClWa-nFBHVOFgwbstrI42C7RnVtM 

                              ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ

           Το <<όμικρον>> που γίνεται <<ωμέγα>>

Στα αρχαία ελληνικά, σύνθετα ονόματα που το α΄ συνθετικό τους έληγε σε φωνήεν και το β΄ συνθετικό τους άρχιζε από φωνήεν εμφάνιζαν το φαινόμενο της «εκτάσεως εν συνθέσει» (π.χ. επί + όνυμα, που είναι αιολικός τύπος του «όνομα» -> επώνυμος). Για την ακρίβεια, είχαμε σίγηση του ληκτικού φωνήεντος του α΄ συνθετικού και έκταση του αρκτικού φωνήεντος του β΄ συνθετικού, δηλαδή το βραχύ σύμφωνο γινόταν μακρό. Έτσι, από το «άγω» έχουμε τους διάφορους «αρχηγούς» και «στρατηγούς». Αργότερα η έκταση αυτή επεκτάθηκε αναλογικά και σε άλλα σύνθετα των οποίων το α΄ συνθετικό δεν έληγε σε φωνήεν, π.χ. συνώνυμο.
Ας μην ξεχνάμε ότι το φαινόμενο είναι των αρχαίων προγόνων μας• δεν έχουμε σήμερα έκταση στη σύνθεση, αλλά, αν φτιάξουμε τώρα ένα σύνθετο σε –ωνύμιο, δεν θα το γράψουμε –ονύμιο. (Άλλωστε, δεν υπάρχει «όνυμα» στα νέα ελληνικά.)

όνυμα (αιολικός τύπος του «όνομα») -> ακρώνυμο, αντώνυμο, ανώνυμος, διώνυμο, δυσώνυμος, επώνυμος, ετερώνυμο, ευώνυμος, ιδιώνυμο, Ιερώνυμος, κρυπτώνυμο, ομώνυμο, παρώνυμο, πατρώνυμο, περιώνυμος, ποικιλώνυμος, πολυώνυμο, συνώνυμο, υπερώνυμο, υπώνυμο, φερώνυμος, χριστεπώνυμος, ψευδώνυμο κ.ά.
αντωνυμία, ανωνυμία, επωνυμία, μετωνυμία, προσωνυμία, συνωνυμία, τοπωνυμία κ.ά.
(Αλλά από το «όνομα» και την «ονομασία»: συνονόματος, παρονομαστής κ.λπ.)

Πχ: όροφος -> διώροφος, ημιώροφος, μεσώροφος, μονώροφος, πενταώροφος, πολυώροφος, τετραώροφος, τριώροφος.

Δείτε αναλυτικά παραδείγματα στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=4739.0

                                     ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ....

Ήταν σαν σήμερα, 26 Απριλίου του 1937, η κωμόπολη Γκερνίκα (ή Γκουέρνικα), η αρχαιότερη πόλη και κέντρο του πολιτισμού των Βάσκων γιορτάζει το ετήσιο πανηγύρι της (σημ. Η γλώσσα τους η μόνη ανάδελφη Ευρωπαϊκή γλώσσα, δεν ανήκει σε καμιά από τις υπόλοιπες ομάδες). Η πόλη και οι κάτοικοι έβαλαν τα καλά τους και χιλιάδες έμποροι και επισκέπτες έσπευσαν από τις γύρω πόλεις για τη γιορτή. Αγροτικά προϊόντα και ζώα είχαν την τιμητική τους, στους πάγκους το παζάρι έδινε και έπαιρνε. Ξαφνικά, στις 4 το απόγευμα, ριπές πάνω από τα κεφάλια του κόσμου, οι δρόμοι γεμίζουν πτώματα. Ναζί πιλότοι κάνοντας χρήση της τελευταίας λέξης της αεροπορικής τεχνολογίας σφυροκοπούν για 3 ώρες ανελέητα την πόλη των 7 χιλ. κατοίκων με 32 τόνους εκρηκτικά, ισοπεδώνοντας έως τις 7 το βράδυ το 70% της πόλης, σκοτώνοντας 1.650 ανθρώπους, κυρίως άμαχο πληθυσμό, γυναικόπαιδα, σύμφωνα με τη ναζιστική προσέγγιση ανάξιοι να υπάρχουν αφού ήταν με τους άλλους και όχι δικοί μας. Το μήνυμα των Ναζί προς όλο τον κόσμο ξεκάθαρο και κυνικό : αυτό είναι που μπορούμε να κάνουμε και αυτό θα κάνουμε, μια πρόβα τζενεράλε για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει!

Η φρικαλεότητα και απανθρωπιά γίνεται έμπνευση για ένα από τα εμβληματικότερα έργα στη Ιστορία της Τέχνης, παραγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας στον πιο διάσημο ζωγράφο της εποχής για τη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1937. Ο Πικάσο ολοκλήρωσε τον τεράστιο καμβά σε 35 μέρες, τον ξεκίνησε την Πρωτομαγιά και τον ολοκλήρωσε στις 4 Ιουνίου του 1937, το μεγάλο μέγεθος του έργου από μόνο του υποβάλει τον θεατή (ύψος 3,54 και πλάτος 7,82μ), έργο-πρότυπο του κυβισμού με τις μορφές ως γεωμετρικά σχήματα, κυρίως τρίγωνα, όλες σε προφίλ, τα μάτια των μορφών εμπνευσμένα από τα δικά μας Κυκλαδικά ειδώλια.

Στο έργο κυριαρχούν διαμελισμένα ανθρώπινα μέλη, τέσσερις γυναίκες που σπαράζουν και δύο συστατικά της Ισπανικής κουλτούρας, ο ταύρος και το άλογο! 

Ο ποιητής Juan Larrea ήταν ο πρώτος που μίλησε στον Picasso για την θηριωδία στην Guernica και το πρότεινε ως θέμα για τον πίνακα του, αυτός τον ρώτησε πως ήταν η πόλη μετά το μακελειό και του απάντησε «σαν μανιασμένος ταύρος σε υαλοπωλείο» " like a bull in a China shop, run amok.", εξού και ο ταύρος (ο Φασισμός) με ανοιχτά τα μάτια μαινόμενος. Δεξιά του ταύρου στον τοίχο σχηματισμένο ένα περιστέρι, το σώμα του εμπεριέχει μια άσπρη πινελιά, μια ρωγμή του τοίχου, από όπου μπαίνει φως, μια χαραμάδα ελπίδας για ειρήνη όμως ισχνή όπως και το ξεθωριασμένο σχήμα του περιστεριού.

Στο κέντρο του δωματίου το άλογο με το σώμα του (η πόλη και ο λαός της) σωριάζεται κάτω με το πλευρό διαπερασμένο από δόρυ ή ακόντιο, η ουρά του αλόγου θυμίζει στήλη καπνού, όπως αυτές που υψώνονταν μέσα από τα ερείπια της πόλης!

Κάτω από το άλογο, ένας διαμελισμένος στρατιώτης βρίσκεται στο έδαφος, το χέρι του κομμένου δεξιού χεριού του πιάνει ένα σπασμένο σπαθί που συμβολίζει την ήττα ( πώς να αντιπαρατεθείς με την τεχνολογία?) όμως ταυτόχρονα από το χέρι φυτρώνει ένα λουλούδι, η ελπίδα. Πάνω από το κεφάλι του αλόγου, ένα μοχθηρό μάτι και μέσα σε αυτό η αμείλικτη λάμψη μιας ηλεκτρικής λυχνίας, ο προβολέας του βομβαρδιστικού αεροσκάφους, η μοντέρνα τεχνολογία που επιτρέπει τέτοιες θηριωδιες, για άλλους λογοπαίγνιο του ζωγράφου, η λάμπα στα Ισπανικά bombilla πολύ κοντά στο bomba, εθνικιστικές οργανώσεις των Βάσκων έχουν την λάμπα-μάτι ως έμβλημα τους.

Κάτω από την λάμπα, δεξιά του αλόγου, μια φοβισμένη γυναικεία φιγούρα εισερχόμενη από το παράθυρο αιωρείται μέσα στο δωμάτιο τεντώνοντας ηρωικά το χέρι με ένα κερί με αναμμένη την φλόγα, σε αντιπαραβολή με την λάμπα, σύμβολο εξαγνισμού και γνώσης, προς το κερί στρέφει το βλέμμα της μια άλλη γυναίκα τραυματισμένη που προσπαθεί με το χέρι της να σταματήσει την αιμορραγία. Στο άκρο του πίνακα δεξιά, μια τέταρτη γυναίκα παγιδευμένη στην φωτιά υψώνει τα δυο χέρια της με τρόμο στον ουρανό σαν να παρακαλεί να σταματήσει ο βομβαρδισμός, το δεξί της χέρι έχει το σχήμα αεροσκάφους.

Οι 4 γυναίκες μας υπενθυμίζουν ότι τα θύματα ήταν άμαχος πληθυσμός, οι άνδρες της πόλης έλειπαν, πολεμούσαν τον Φράνκο, μαζί με τα παιδιά συμβολίζουν όλη την ανθρωπότητα. Στον πίνακα εισχωρούν και Χριστιανικά σύμβολα. Ο πεσμένος στο έδαφος στρατιώτης έχει απλωμένα τα χέρια του στο έδαφος όπως ο Χριστός στο Σταυρό και στην ανοιχτή παλάμη του αριστερού χεριού εμφανίζεται ένα στίγμα, σύμβολο του μαρτυρίου του, όπως τα στίγματα του Χριστού, η θρηνούσα γυναίκα με το νεκρό παιδί στην αγκαλιά της, κάτω από τον ταύρο, φέρνει στον νου τον Επιτάφιο θρήνο και την Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου.

τρία επιπλέον στοιχεία ενδεικτικά της ευφυΐας του καλλιτέχνη κάνουν το έργο αριστούργημα:
- Η απουσία χρώματος, κυριαρχούν το άσπρο-μαύρο και οι αποχρώσεις του γκρι που εντείνουν το βαρύ, τραγικό και πένθιμο κλίμα της σύνθεσης, ο πίνακας δεν υμνεί τον ηρωισμό της Νίκης αλλά ιστορεί το ανθρώπινο δράμα «Η αφαίρεση του χρώματος αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο: όταν διακόπτεται, δεν υπάρχει πια φύση, δεν υπάρχει πια ζωή». Συμβολίζει όμως και κάτι άλλο, το άσπρο-μαύρο φέρνει στο νου, την ασπρόμαυρη φωτογραφία και τις εφημερίδες, ο καλλιτέχνης αποτίει φόρο τιμής στον Τύπο που έκανε γνωστη σε όλο τον κόσμο την Ναζιστική θηριωδία και αφήνει το ίδιο του το έργο να μιλήσει ως φωτογραφικό ρεπορτάζ, ως φωτογραφικό τεκμήριο!

- Πουθενά δεν γίνεται νύξη για το ίδιο το γεγονός ονομαστικά, δεν περιορίζει την καταγγελία στον τόπο, στον χρόνο, στην ιδεολογία, στέλνοντας ένα διαχρονικό μήνυμα . Πριν από την αυτοκτονία του, ο Χέρμαν Γκέρινγκ ο επικεφαλής της Λουτβάφε, της Πολεμικής Αεροπορίας των Ναζί ομολογεί ότι η Guernica υπήρξε επιλεγμένο πεδίο δοκιμών « δεν γνωρίζαμε κανένα καλύτερο μέρος για να εκτελέσουμε τα τεστ των βομβαρδιστικών μας». Το επιτυχημένο πείραμα επαναλήφθηκε σε μεγαλύτερη έκταση όχι πια από τους Ναζί αλλά από τους δικούς μας συμμάχους ισοπεδώνοντας με τον ίδιο τρόπο Αμβούργο, Κολωνία, Δρέσδη, η φρίκη επαναλήφθηκε σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι!

- Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα δωμάτιο. Η λάμπα υποδηλώνει ταβάνι και ένας σκοτεινός τοίχος με ανοιχτή πόρτα ορίζει τη δεξιά πλευρά του δωματίου. Ο Πικάσο είχε εμμονές με τον χώρο, ο καλλιτέχνης έλεγε ζει στον κλειστό του εσωτερικό χώρο. Όταν τον ρώτησαν γιατί δεν ζωγραφίζει τοπία απάντησε « γιατί ποτέ μου δεν έχω δει κάποιο! » Το συνωστισμένο δωμάτιο ενισχύει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, δεν υπάρχει διέξοδο στον εφιάλτη που ζει η πόλη, εντείνει τον τρόμο στον θεατή αλλά στέλνει ένα άλλο προφητικό μήνυμα, τον μέσα σε δεκαετίες εθισμό του θεατή να παρακολουθεί ζωντανά σκηνές βίας και καταστροφής στο σαλόνι του δωματίου του! 

Αποκάλεσαν το έργο « Μόνα Λίζα» του 20ου αιώνα, λόγω της φήμης που προσέλαβε αλλά και των πολλαπλών ερμηνειών του ! Δεν άρεσε αμέσως, οι περισσότεροι δεν το κατάλαβαν, ο ζωγράφος σχολιάζει « Ο κόσμος σήμερα είναι τελείως ακατανόητος, γιατί λοιπόν εγώ πρέπει να ζωγραφίζω κατανοητούς πίνακες; Γιατί δεν προσπαθούν να καταλάβουν το κελάηδημα των πουλιών; Τους αρέσει η νύχτα, ένα λουλούδι, τόσα πράγματα γύρω τους, χωρίς να τα καταλαβαίνουν, γιατί πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουν τη ζωγραφική; Η ζωγραφική δεν διακοσμεί διαμερίσματα, αλλά ξεπλένει τη σκόνη της καθημερινής ζωής από τις ψυχές μας.

Στο Παρίσι αξιωματικός της Γκεστάπο επισκέπτεται τον Πικάσο στο στούντιο του έχοντας πληροφορίες ότι κρύβει Εβραίους, του δείχνει σε φωτογραφία την «Γκερνίκα» ρωτώντας τον: - Αυτόν τον πίνακα εσείς τον κάνατε; κι εκείνος απάντησε : Όχι, κύριε μου, Εσείς!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ    

«Πασχαλινά Διηγήματα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Συλλογή διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Εκδόθηκε το 1912, έναν χρόνο μετά το θάνατό του συγγραφέα. Περιλαμβάνει τέσσερα διηγήματα με θέμα το Πάσχα: «Εξοχική Λαμπρή», «Η Τελευταία Βαπτιστική», «Στην Αγι’ Αναστάσα», «Λαμπριάτικος Ψάλτης».

κατεβάστε το βιβλίο: «Πασχαλινά Διηγήματα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

https://www.schooltime.gr/wp-content/uploads/2014/04/pasxalina-diigimata-new-papadiamantis-schooltime.gr-2014.pdf

*Το e-book δημιουργήθηκε με υλικό από το Project Gutenberg και διανέμεται δωρεάν

                              «Έξοδος 1826»: Μια καταπληκτική ταινία 

Η ταινία «Έξοδος 1826» είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή και αφορά την ιστορία 120 αντρών από τη Σαμαρίνα Γρεβενών και τα γύρω χωριά, που έσπευσαν να βοηθήσουν στην Έξοδο του Μεσολογγίου, τον Απρίλιο του 1826. Η ταινία είναι βασισμένη στο δημοτικό μας τραγούδι «Παιδιά της Σαμαρίνας», στα διασωθέντα ιστορικά στοιχεία και στη μυθοπλασία. Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Βασίλη Τσικάρα, η φωτογραφία του Δημήτρη Σταμπολή, η μουσική σύνθεση του Κανάρη Κεραμάρη, ενώ 2 παραδοσιακά τραγούδια επεξεργάστηκε ο Πάνος Κοσμίδης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι οι Δημήτρης Παπαδόπουλος, Λεωνίδας Κακούρης, Μαρία Ανδρούτσου.

https://www.youtube.com/watch?v=IribvK5TvrI

                                          ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
                    Η ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
«Στις 10 Απριλίου 1826, δύο ώρες μετά το σούρουπο οι πολιορκημένοι έκαναν ηρωική έξοδο από τα τείχη της πόλης. Το εγχείρημα διακρινόταν από υψηλότατο βαθμό επικινδυνότητας, λόγω του μεγάλου πλήθους των αμάχων που θα βάδιζαν δύσκολα και τους οποίους όφειλαν να προστατεύσουν οι ένοπλοι. Ωστόσο, ήταν προτιμότερο από τον αργό θάνατο εξαιτίας της ασιτίας....

           ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ του Δ. ΣΟΛΩΜΟΥ
         Νίκος Ξυλούρης <<Άκρα του τάφου σιωπή>>
             https://www.youtube.com/watch?v=qmt0BvBiK9w

            Το καπλάνι της βιτρίνας

Το καπλάνι της βιτρίνας είναι ένα κλασικό, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη.

Γράφτηκε το 1963, ενώ η συγγραφέας βρισκόταν εξόριστη, ως πολιτικός πρόσφυγας, στη Μόσχα^[1]. Το 1968 κυκλοφόρησε στα αγγλικά σε μετάφραση του αμερικανού φιλέλληνα Edward Fenton (1918–1996), και δύο χρόνια μετά έλαβε το βραβείο Mildred L. Batchelder του αμερικανικού οργανισμού Association for Library Service to Children (ALSC). Από το 1974 κυκλοφόρησε σε επανειλημμένες ανατυπώσεις ξεπερνώντας συνολικά σε πωλήσεις τα 250.000 αντίτυπα. Το βιβλίο εξακολουθεί να γοητεύει το αναγνωστικό κοινό, σε Ελλάδα και εξωτερικό, καθώς έχει μεταφραστεί σε 23 διαφορετικές ξένες γλώσσες, σε 37 διαφορετικές εκδόσεις. Πρόκειται για το πρώτο δημοσιευμένο μυθιστόρημα της συγγραφέως που την καταξίωσε στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ παραμένει ευπώλητο και σήμερα. Πρόκειται για έργο-σταθμό στην ελληνική λογοτεχνία. Αν και απευθύνεται σε παιδιά και ακολουθεί τις συμβάσεις και το ύφος της παιδικής λογοτεχνίας, καταφέρνει να θίγει ώριμα θέματα και να πραγματοποιεί πολιτικές αναφορές, πρωτοπορώντας στο είδος του.

Το 1990 μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη σε σενάριο και σκηνοθεσία του Πέτρου Λύκα και προβλήθηκε από την ΕΤ1 σε έναν κύκλο 10 επεισοδίων.

Δείτε στον σύνδεσμο που ακολουθεί όλα τα επεισόδια:

https://www.youtube.com/playlist?list=PL8Pra97AUsbtwTa5gYfHxzGJBt5PYEpZe

Η υπόθεση

Κεντρικές ηρωίδες είναι δύο μικρά κορίτσια η Μυρτώ και η Μέλια (Μέλισσα) που μεγαλώνουν στη Σαμο, το 1936. Ο παππούς τους μεγαλώνει τις δύο αδερφές με ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας και να τις γαλουχεί με τις αξίες των αρχαίων Ελλήνων. Το καπλάνι, μια βαλσαμωμένη τίγρη, που βρίσκεται μέσα στη βιτρίνα του σαλονιού του σπιτιού τους, αποτελεί το αντικείμενο των μαγικών ιστοριών που τους διηγείται ο ξάδερφός τους, ο Νίκος, φοιτητής στην Αθήνα, αλλά και συνωμοτικό μέσο επικοινωνίας μαζί του. Η δικτατορία του Μεταξά όμως θα φέρει τέλος στην παιδική αθωότητα και τα δύο κορίτσια αντιμέτωπα με προβληματισμούς και καταστάσεις, με τις οποίες θα ωριμάσουν.

     Μια καταπληκτική ταινία...''Το καναρινί ποδήλατο''
Η δύναμη της θέλησης του δασκάλου...https://www.youtube.com/watch?v=DTEXVk16HTA

Μανώλης Μητσιάς - Τσάμικος (Χατζηδάκις - Γκάτσος).

Στα κακοτράχαλα τα βουνά με το σουράβλι και το ζουρνά πάνω στην πέτρα την αγιασμένη χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι. Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής. Δική τους είναι μια φλούδα γης μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα απ’ το τσακάλι και την αρκούδα. Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς. Από την Ήπειρο στο Μοριά κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια. Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός και δραγουμάνος του ο λαός.

https://www.youtube.com/watch?v=ihgoxPjZOCU&fbclid=IwAR1Qy5dJoGPcrHii5CgO6zuDmFJW-68BSpk70TDX_zZ3W4fexjfREWYmGQI